Μονεμβάσια

Σίγουρα οι γονείς μου είχαν λόγο που με πήγαιναν διακοπές στη Μονεμβάσια κάθε χρόνο από τα οκτώ μέχρι τα δώδεκα. Που με εξέθεταν στη μαγεία του Βράχου για τέσσερα υπέροχα καλοκαίρια. Τόσα χρόνια πέρασαν, κι ακόμα να καταλάβω τι είναι αυτό που μου προκαλεί τέτοιο δέος αντικρύζοντας αυτόν τον τεράστιο περίεργο βράχο, που κείτεται στη μέση της θάλασσας. Το όνομα προκύπτει από το γεγονός ότι το Βράχο συνδέει μόνο μια λωρίδα γης με τη στεριά – «μόνη έμβασις». Στον δρόμο για την είσοδο του μεσαιωνικού κάστρου, βρίσκεται το καλύτερο -και πολύ αγαπημένο- σημείο για κολύμπι. Πεντακάθαρα, κρυστάλλινα, διαφανή νερά, βράχια για αυτοσχέδιες βουτιές, τζιτζίκια πάνω στα πεύκα συνθέτουν ένα τοπίο ηρεμίας, του οποίου η διαταραχή θα αποτελούσε τουλάχιστον βλασφημία. Κι έπειτα, η αίσθηση του να διαβαίνεις τη μυστηριακή είσοδο του κάστρου... Θυμάμαι τον πατέρα μου να εξιστορεί τα γεγονότα του «Γιβραλτάρ της Ανατολής», όπως αποκαλείται ο Βράχος, που είχε κάποτε υπάρξει υπό την κατοχή του Βυζαντίου, των Σταυροφόρων, των Βενετών και των Τούρκων. Η δική μου ιστορία εστίαζε στην προσπάθεια ανάβασης του πετρόκτιστου μονοπατιού προς την κορυφή – όταν την προσοχή μου δεν αποσπούσαν τα λαμπυρίζοντα μπιχλιμπίδια των μαγαζιών κατά μήκος των διαδρόμων της καστροπολιτείας. Το συναίσθημα του να φτάνεις στην κορυφή δεν μπορεί ακριβώς να περιγραφεί, δεν μεταφέρεται, πρέπει να το ζήσεις για να καταλάβεις. Πολιορκείσαι από το Αιγαίο μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι, από αυτό το σκούρο μπλε που γεννάει μύθους. Μόνο μικρές λευκές κουκκίδες ψαροκάικων ή ιστιοφόρων διαλύουν λίγο το χρώμα. Εκεί, στην κορυφή, βρίσκεται και η εκκλησία της Αγίας Σοφιάς. Οι πιο τυχεροί της υπόθεσης είναι φυσικά οι κάτοικοι της καστροπολιτείας. Εκείνοι που έχουν το σπίτι τους μέσα στα τείχη, που τις νύχτες περιπλανώνται μέσα στα φωτιζόμενα από φανάρια σοκάκια και τις μέρες ξαποσταίνουν στις σκιές των Βυζαντινών εκκλησιών. Όλα αυτά, βέβαια, με το αιώνιο μπλε μια ανάσα μακρυά. Όλα αυτά τα χρόνια, η Μονεμβάσια δεν έπαψε να είναι παντοτινός προορισμός, ούτε για μένα, αλλά ούτε και για φίλους και γνωστούς. Τόσες μικρές γωνιές, τόσοι θησαυροί περιμένουν ακόμη να ανακαλυφθούν και να αναβιώσουν από τα μεσαιωνικά χρόνια. Κοπιάστε…