Είναι κάτι νύχτες με φεγγάρι μες τα θερινά τα σινεμά νύχτες που περνούν που δε θα ξαναρθούν μ’ αγιόκλημα και γιασεμιά.
Από τα πιο αγαπητά στο κοινό τραγούδια του Λουκιανού Κηλαηδόνη, το συγκεκριμένο είναι σχεδόν αδύνατο να μην παίξει ως μουσική υπόκρουση στο πίσω μέρος του μυαλού, όταν η φράση «θερινός κινηματογράφος» ακουστεί ως πρόταση εξόδου ή ως θέμα συζήτησης. Κι αν το κομμάτι αυτό ο δημιουργός του το ονειρευόταν παιγμένο «από μια αυθεντική αμερικανική ορχήστρα του Νάσβιλ», τα θερινά σινεμά φαίνεται πως τα ονειρεύονται χιλιάδες ανθρώπων προσδοκώντας ανυπόμονα, καθ’ όλη τη διάρκεια του χειμώνα, την επανέναρξη της λειτουργίας τους στα τέλη της άνοιξης.
Ο θερινός κινηματογράφος, πέρα από τη δεδομένη αισθητική και συναισθηματική του αξία, χάρη στην οποία κατέχει θέση σημαντική στη ζωή των Ελλήνων κάθε ηλικίας, παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον και ως ιστορικό στοιχείο μιας περιόδου κατά την οποία οτιδήποτε υπαίθριο, όπως η ψυχαγωγία, συνδεόταν κυρίως με τη δημόσια ζωή των Ελλήνων. Ο θερινός κινηματογράφος είναι ένα καλό παράδειγμα της επίδρασης του κλίματος στην αστική αρχιτεκτονική, αφού η Ελλάδα είναι προικισμένη με τις συνθήκες εκείνες που, για μεγάλο μέρος του έτους, καθιστούν την ύπαιθρο ευχάριστη και τους εξωτερικούς χώρους ιδανικό σημείο συνάντησης και συναναστροφής.
Έναστρος ουρανός, θερμό αεράκι, χτυποκάρδι (είτε για την υπόθεση της ταινίας, είτε για το ραντεβού που μας συνοδεύει στην προβολή). Και, τι άλλο; Αρώματα. Δεν έχουν όμως όλα τα θερινά άρωμα «αγιόκλημα και γιασεμί». Για του λόγου το αληθές, κάποια (βλ. Αθηναία), εκτός από τα αναρριχητικά φυτά και τις λεύκες, συνδέθηκαν και με το άρωμα της χειροποίητης τυρόπιτας - για την οποία υπήρχαν πάντα μεγάλες ουρές όσο και των ταμείων. Για τους πιο παλιούς σινεφίλ της Θεσσαλονίκης (που σήμερα έχει 4 θερινά) υπαίθριο σινεμά σήμαινε άρωμα από ελληνικό καφέ, τζιτζιμπίρα, κουλούρι και φρέσκους λουκουμάδες, καθώς τα μπρίκια των καφενείων πέριξ της Αριστοτέλους έπαιρναν φωτιά, ενώ οι μικροπωλητές μάθαιναν απ’ έξω με ευλάβεια το πρόγραμμα προβολών.
Σήμερα, εκτός από την κυρίαρχη μυρωδιά του popcorn, της μπίρας (και του αντικουνουπικού!), στους θερινούς κινηματογράφους νησιών, όπως η Μύκονος, η Σαντορίνη και η Κίμωλος, η αλμύρα της θάλασσας ανακατεύεται με τα μπαχάρια από αρωματικά κοκτέιλ, ενώ στα λίγα drive in σινεμά, οι καντίνες σπάνε τη μύτη όλων και προσφέρουν προσεγμένες επιλογές, ενισχύοντας την εμπειρία θέασης με τον πλέον ευχάριστο τρόπο.
Τέσσερα χρόνια μετά την ευρωπαϊκή του «πρεμιέρα» το 1896, ο κινηματογράφος καταφτάνει στη χώρα μας. Πιο συγκεκριμένα, καταφθάνει στα… καφενεία της πλατείας Συντάγματος, όπου πραγματοποιούνται οι πρώτες - φυσικά υπαίθριες - προβολές, μεταξύ των οποίων και το θρυλικό Ταξίδι στη σελήνη του Ζωρζ Μελιές. Από εκείνη τη μακρινή εποχή και μέχρι σήμερα, οι κάτοικοι της πρωτεύουσας γεμίζουν τα θερινά σινεμά με ζέση ίδια με εκείνη της παλιάς Αθήνας, που υπέκυπτε μαγεμένη στη γοητεία της έβδομης τέχνης, της «καινοφανούς ταύτης μοδός» όπως περιπαικτικά σχολίαζαν οι χρονικογράφοι της εποχής. Άλλοι βλέπουν στις καλοκαιρινές προβολές την ιδανική ανάσα μετά τη δουλειά. Άλλοι την αφορμή να βρεθούν πλάι στη θάλασσα, αφού η Αττική διαθέτει, εκτός των ιστορικών κινηματογράφων του κέντρου, παραθαλάσσιες προτάσεις, όπως οι θερινοί σε Βάρκιζα (ο κινηματογράφος Ρία αποτελεί σταθερά από το 1963 μέχρι και σήμερα), Λαύριο, Παλαιό Φάληρο, Πόρτο Ράφτη, Ωρωπό και Πειραιά.
Ας ξεκινήσουμε από το κέντρο. Στην καρδιά της πρωτεύουσας, ο παλμός των θερινών σινεμά υπακούει στον παλμό της ιστορίας. Από το 1903, η Αίγλη του Ζαππείου και από το 1905 η - μέχρι σήμερα αγαπημένη του κοινού - Δεξαμενή, μαγεύουν το κοινό κάτω από τον αττικό ουρανό. Με ιστορικούς υπαίθριους κινηματογράφους να έχουν συμπεριληφθεί σε λίστες του εξωτερικού με τους καλύτερους θερινούς κινηματογράφους στον κόσμο (Σινέ Παρί από το 1920 και Σινέ Θησείο από το 1935), δεν είναι λίγες οι φορές που στον χώρο των θεατών συνυπάρχουν άνθρωποι από κάθε γωνιά της γης.
Τα σινεμά του κέντρου αποτελούν κομμάτι της συλλογικής μνήμης της πόλης. Το Σινέ Εκράν και το ΒΟΞ, για παράδειγμα, έχουν απαθανατιστεί στο διηνεκές μέσα από «Το καλοκαίρι θα ‘ρθει» του Σταμάτη Κραουνάκη. Αμέτρητα τα λογοτεχνικά κείμενα και τα άρθρα που κάνουν μνεία των επίσης ιστορικών Σινέ Ριβιέρα (Εξάρχεια), και Αθηναία (Κολωνάκι), οι οποίοι αξίζει να αναφερθεί ότι απέκτησαν «βιτρίνα» σε πεζόδρομο χάρη στη Μελίνα Μερκούρη, η οποία βρίσκεται επίσης πίσω από τον χαρακτηρισμό ως διατηρητέων αρκετών θερινών σινεμά. Στην Κηφισιά συναντάμε δύο ακόμα ιστορικά «κομμάτια» της παράδοσης των θερινών: το Σινέ Μπομπονιέρα λειτουργεί από το 1918, ενώ το Σινέ Χλόη από το 1960.
Πίσω στο παρόν. Η βραδινή μαγεία του υπαίθριου κινηματογράφου μπορεί να μεταμορφώσει – για κάποιες ώρες έστω – τη συχνά αγχωτική καθημερινότητα της πόλης, σαν να βρισκόμαστε στη χαλαρή περίοδο των διακοπών. Εκτός όμως από την πρωτεύουσα και συμπρωτεύουσα, ούτε η περιφέρεια υστερεί σε αγάπη για το σινεμά κάτω από τον έναστρο ουρανό. Στα νησιά, τόσο στα κοντινά (Πόρος, Σπέτσες, Αίγινα) όσο και στα πιο μακρινά (Κυκλάδες, Κρήτη, Επτάνησα και Δωδεκάνησα), αλλά και στην ηπειρωτική Ελλάδα (Βόλος, Λουτράκι, Αγρίνιο, Πάτρα, Αίγιο, Λάρισα, Ιωάννινα), τα θερινά σινεμά αφθονούν. Αρκετά μάλιστα από αυτά λειτουργούν υπό την αιγίδα των Δήμων, προσφέροντας ιδιαίτερα προσιτές τιμές εισιτηρίων και φροντίζοντας το πρόγραμμα να περιλαμβάνει επιλογές κατάλληλες και για μικρότερες ηλικίες.
Τάση πλέον αποτελούν, ειδικά στα πιο μικρά χωριά και νησιά, οι αυτοσχέδιες προβολές, ενώ βραδιές θερινού σινεμά διοργανώνονται και μέσω χορηγιών κατά τόπους συλλόγων ή δράσεων όπως το «Cinema on Wheels». Η μεγαλύτερη, όμως - ετήσια πλέον - γιορτή υπαίθριου κινηματογράφου είναι το Athens Open Air Film Festival / Φεστιβάλ Θερινού Κινηματογράφου της Αθήνας που συνδιοργανώνεται από τις Νύχτες Πρεμιέρας και τον Οργανισμό Πολιτισμού, Αθλητισμού & Νεολαίας του Δήμου Αθηναίων (ΟΠΑΝΔΑ).
Από το καλοκαίρι του 2011 και κάθε χρονιά, από τον Ιούνιο μέχρι τον Σεπτέμβριο, τα έργα της έβδομης τέχνης προβάλλονται στην πρωτεύουσα μεταμορφώνοντας ποικίλους υπαίθριους χώρους (πάρκα, πλατείες, προαύλια μουσείων, αρχαιολογικούς χώρους, θερινά σινεμά κ.ά.). Μόνιμοι κάτοικοι αλλά και επισκέπτες μυούνται στη μαγεία των νυχτερινών προβολών, απολαμβάνοντας διαμάντια του παγκόσμιου κινηματογράφου, κλασικά αριστουργήματα, πρεμιέρες, μικρού και μεγάλου μήκους προβολές, αλλά και βωβές ταινίες συνοδεία ζωντανής μουσικής. Το πλέον δραστήριο Φεστιβάλ της πρωτεύουσας προσφέρει ένα καλλιτεχνικό καλοκαίρι γεμάτο πάθος και αγάπη για το σινεμά και την Τέχνη, ενώ όλες οι προβολές και οι εκδηλώσεις είναι δωρεάν για το κοινό.
Η Πελοπόννησος είναι παγκοσμίως γνωστή για την πλούσια ιστορία της, τον πολιτισμό και τις φυσικές ομορφιές της. Η «Νήσος του Πέλοπος», από όπου πήρε το όνομά της, διατηρεί ωστόσο ορισμένες γοητευτικές γωνιές, άγνωστες ακόμα στο ευρύ κοινό.
Όλοι συμφωνούμε ότι στις διακοπές θέλουμε να έχουμε αυτούς που αγαπάμε δίπλα μας και για κάποιους, αυτοί είναι οι τετράποδοι φίλοι μας. Αν αποφασίσατε να ταξιδέψετε στη Ελλάδα με το αγαπημένο σας κατοικίδιο, διαβάστε τις πιο κάτω χρήσιμες πληροφορίες, που σίγουρα θα διευκολύνουν το ταξίδι σας.
Ταξίδι σημαίνει χαρά, ενθουσιασμός, ανακάλυψη και κυρίως αξέχαστες εμπειρίες για όλους, ανεξάρτητα από σωματικούς ή πνευματικούς περιορισμούς, αναπηρίες ή ηλικία.
