Αναζήτηση
Χάρτης
Επιλογή χρώματος
Προσβασιμότητα
3 MIN
ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Εντυπώσεις από το 4ο Spetses mini Marathon

Ήταν αρχές Μαΐου όταν δέχθηκα τηλεϕώνημα από ένα ϕίλο ο οποίος με ρώτησε αν θέλω να συμμετέχουμε στο 4ο Spetses mini Marathon.«Τι ΄ν΄ τούτο;» ρώτησα με απορία, αϕού δεν είχα ακούσει πότε κάτι σχετικό.

«Είναι μια διοργάνωση με αγώνες δρόμου 5, 10 & 25 χιλιομέτρων και κολύμβησης 3.000 & 5.000 μέτρων που γίνεται κάθε χρόνο τον Οκτώβρη στις Σπέτσες» μου απάντησε με ύϕος έμπειρου αθλητή (κι ας μην έχει τρέξει ή κολυμπήσει ποτέ πάνω από 100-200 μέτρα)!

«Εντάξει λοιπόν. Δήλωσέ με στα 10Κ» απάντησα αυθόρμητα, αποδεχόμενος την πρόκληση, καθώς μ’ αρέσει να βάζω ψηλά τον πήχη.

Μετά το απαραίτητο ψάξιμο στο διαδίκτυο σχετικά με τη διοργάνωση και μη έχοντας τρέξει ποτέ στη ζωή μου πάνω από 5Κ (κι αυτά στο διάδρομο του γυμναστηρίου), αποϕάσισα να ξεκινήσω προπονήσεις προκειμένου να μη γίνω «ρόμπα». Γιατί μπορεί σλόγκαν του αγώνα να λέει ότι «νίκη είναι η συμμετοχή», αλλά και λίγη προετοιμασία δεν έβλαψε ποτέ κανέναν.

Τρεις ϕορές την εβδομάδα λοιπόν από 2-3km στο διάδρομο και κάθε Κυριακή γύρω-γύρω όλοι σε ένα στίβο στη γειτονιά μου. Μετά τη πρώτη προπόνηση, στην οποία μόλις και μετά βίας άντεξα 5Κ, έθεσα τον 1ο μου στόχο: να τερματίσω… Μήνα με το μήνα όμως έβλεπα τη ϕυσική μου κατάσταση να βελτιώνεται. Τα 5Κ του Μαίου έγιναν 6Κ τον Ιούνιο και κατόπιν 7,5κ τον Ιούλιο και 9Κ τον Αύγουστο (με 36οC). Τότε πίστεψα για πρώτη ϕορά ότι ο τερματισμός είναι εϕικτός. Και τότε ήρθε και ο 2ος στόχος: κάτω από 1 ώρα!

Αρχές Σεπτεμβρίου αποϕάσισα να δοκιμάσω να τρέξω και σε δημόσιους δρόμους. Και τότε ήρθε η ψυχρολουσία. Πόνος! Κάθε πεζοδρόμιο που έπρεπε να ανέβω έμοιαζε με το εμπόδιο στα 3.000 μέτρα στιπλ και κάθε λακκούβα στη διαδρομή με εκείνη τη λιμνούλα στο ίδιο αγώνισμα! Τελικά μάλλον έπρεπε να μείνω στον 1ο στόχο…

Έτσι λοιπόν έϕτασε ο καιρός για τον αγώνα. Πήρα παπούτσια, κάλτσες, σορτσάκι, μπλούζα, μέχρι και περικάρπια για τον ιδρώτα. Αν είναι να ψοϕήσω, τουλάχιστον να το κάνω με στυλ… Σάββατο πρωί δεν κρατιόμουνα. Μπανάνα, χυμός και δημητριακά για πρωινό, μακαρόνια το μεσημέρι και άντε να έρθει επιτέλους η ώρα της εκκίνησης. Το στομάχι μου έκανε τούμπες από το άγχος. Ούτε Πανελλήνιες να έδινα!

Στήθηκα λοιπόν στην εκκίνηση μαζί με τους άλλους δρομείς, χωρίς να έχω κανέναν να με καθοδηγήσει ή να έχω κάποιο πλάνο στο νου μου. Πάμε κι ότι γίνει! Στα πρώτα 2,5 χιλιόμετρα ακολούθησα το «μπούγιο» σκεπτόμενος ότι σίγουρα είναι πιο έμπειροι από εμένα. Καθώς όμως άρχισαν οι ανηϕόρες, έβλεπα αρκετούς να «ξεϕουσκώνουν» και πήρα την απόϕαση να συνεχίσω στον ίδιο ρυθμό. Μπαίνοντας στο 5ο χιλιόμετρο και αντικρίζοντας την ανηϕόρα προς το σημείο αναστροϕής, άκουσα ένα συναθλητή μου να λέει:

«Όχι ρε … μου»!

«Ψυχραιμία» απάντησα με σιγουριά έμπειρου δρομέα εγώ.

«Καλά δε βλέπεις την ανηϕόρα;» επανήλθε εκείνος.

«Ψυχραιμία» με ύϕος χιλίων καρδιναλίων εγώ…

Μετά την αναστροϕή και γνωρίζοντας πλέον ότι η επιστροϕή είναι κατηϕορική, ήμουν σίγουρος πλέον ότι «το ΄χω». Συντηρητικά μέχρι τα 7,5Κ και “flat out” από εκεί και πέρα. Πάλι καλά που δε βγήκα σε καμιά στροϕή. Κάπως έτσι ήρθε ένας χρόνος γύρω στα 51’ στην πρώτη μου απόπειρα συμμετοχής σε αγώνα δρόμου! Η χαρά μου δεν περιγράϕεται. Ακόμα και τώρα χασκογελάω μπροστά στο πληκτρολόγιο. Ραντεβού του χρόνου! Στα 25Κ ϕυσικά… Ξεκινάω προετοιμασία από την επόμενη κιόλας Κυριακή!

Υ.Γ. Αντί επιλόγου θα ήθελα να αποδώσω τα εύσημα στην «ψυχή» της διοργάνωσης, την κ. Μαρίνα Κουταρέλλη. Είναι από τις περιπτώσεις εκείνων των ανθρώπων των οποίων το ύψος είναι αντιστρόϕως ανάλογο του αναστήματος…

Δημήτρης Κουρούκλης