Ταξίδι στο όνειρο με την Οιάνθη

Ή αλλιώς πως μπορεί να χωρέσει ένα ολόκληρο καλοκαίρι, σε μια στιγμή. Δεν ξέρω κανέναν που να μην ονειρεύεται το ελληνικό καλοκαίρι. Να μην αδημονεί γι’ αυτό. Και στο τέλος του, να μην το νοσταλγεί. Ίσως γιατί κρύβει μέσα του ένα κομμάτι από τη χαμένη παιδικότητά μας. Από εκείνη την ξεχασμένη ανεμελιά. Τότε που ο ελεύθερος χρόνος μας ήταν ατέλειωτος και οι έγνοιες μας λιγοστές. Τότε που τα κοχύλια έκρυβαν ακόμα μέσα τους το βουητό της θάλασσας και τα κάστρα στην άμμο φάνταζαν απόρθητα μπροστά στα αλλεπάλληλα κύματα. Ένας μικρός παράδεισος μέσα μας, που με τα χρόνια λησμονήθηκε και το μονοπάτι προς αυτόν ξεθώριασε και χάθηκε… Αυτό το μονοπάτι το έψαχνα χρόνια. Ήθελα να γυρίσω πίσω. Σε εκείνα τα παιδικά καλοκαίρια με τους απίθανους βυθούς και τις πολύχρωμες μάσκες, με απίθανες μουσικές και εκπληκτικές γεύσεις στην ακρογιαλιά. Καλοκαίρια γεμάτα φίλους, γεμάτα φως, γεμάτα στιγμές τόσο μοναδικές, που έκλειναν μέσα τους μια ολόκληρη εποχή. Και το βρήκα στο Αίγιο. Στο θαλασσινό ταξίδι της Οιάνθης. Η Οιάνθη είναι ένα από τα ομορφότερα καΐκια που έχω ταξιδέψει ποτέ. Και μαζί της έκανα ένα από ομορφότερα ταξίδια που έχω κάνει ποτέ. Με τελικό προορισμό εκείνο το χαμένο παράδεισο που σας ανέφερα παραπάνω. Ναυπηγημένη πριν από πολλά χρόνια στο Γαλαξίδι, πρώτα ως εμπορικό και μετέπειτα ως επιβατηγό, ταξιδεύει τους επισκέπτες αλλά και τους ντόπιους των γύρω περιοχών, σε μια ολοήμερη ονειρική πραγματικά διαδρομή, σε μερικά από τα πιο όμορφα σημεία του Κορινθιακού κόλπου (όπως τα γραφικά Τριζόνια αλλά και το εκπληκτικό ερημικό νησάκι του Άι Γιάννη), προσεγγίζοντας απάτητες ακρογιαλιές με κρυστάλλινα νερά και πανέμορφα ερημικά νησιά, ιδανικά για εξερευνήσεις από νέους Ροβινσώνες. Έτσι κι εμείς. Ξεκινήσαμε κατά τις 10 το πρωί, μια παρέα 15 ατόμων, με καφεδάκι εν πλω και ένα ελαφρύ βοριά να μας ξυπνά και να μας καθαρίζει το μυαλό από τις σκοτούρες τις εβδομάδας που είχε προηγηθεί. Κι προχωρώντας μεσοπέλαγα, άρχισες να νιώθεις αυτό το φοβερό αίσθημα της διαστολής του χρόνου. Όταν κάτι σε γεμίζει τόσο πολύ, που ο χρόνος μοιάζει να κυλά πιο αργά. Στο ερημικό νησάκι του Άι Γιάννη, όπου η Οιάνθη κάνει και τη μεγαλύτερη στάση της, ο Αλέξανδρος, ο καπετάνιος, φοράει τη μάσκα του και ενώ οι υπόλοιποι ταξιδιώτες απολαμβάνουν τα διάφανα νερά του νησιού, βουτά μέσα στο βυθό, βγάζοντας πραγματικά μοναδικές θαλασσινές νοστιμιές που αργότερα θα ετοιμάσει για όλη την παρέα. Κι όσο η ώρα περνά, με μουσικές, τραγούδια και γέλια, αντιλαμβάνεσαι ότι ζεις κάτι τόσο πρωτόγνωρο και μοναδικό, που σίγουρα θα το θυμάσαι για πολύ πολύ καιρό. Επιστρέφεις σε εκείνη την παιδικότητα. Και είναι ωραία. Μπαίνοντας στα Τριζόνια, μερικά λιγοστά σύννεφα είχαν αλλάξει το καλοκαιρινό σκηνικό. Τα χαμογελαστά πρόσωπα των ντόπιων και ένα ξυλάκι παγωτό σοκολάτα στο μικρό λιμανάκι του νησιού, με τα πόδια στο κύμα και το βλέμμα στον ουρανό, κατάφεραν να ξορκίσουν τα μάγια και να φέρουν ξανά πίσω το καλοκαίρι που στιγμιαία είχε χαθεί. Περπατήσαμε το νησί, κολυμπήσαμε στα νερά του και πήραμε κάτι από την ήρεμη ζωή των κατοίκων που μας έμαθαν ότι τα λίγα που έμοιαζαν να έχουν, ήταν τελικά τόσο πολλά… Η Οιάνθη επιστρέφει με το ηλιοβασίλεμα. Και κάνει μια τελευταία στάση σε μια κατακόκκινη παραλία, όπου απολαμβάνεις καφεδάκι σε επιπλέοντα, στην επιφάνεια της θάλασσας, δίσκο ενώ κάνεις τις τελευταίες σου βουτιές. Κι όταν πια φτάνεις στην παραλία από όπου ξεκίνησες, κάτι έχει πια αλλάξει μέσα σου. Δεν ξέρεις τι. Αλλά το νιώθεις. Η αίσθηση ότι έζησες ένα ολόκληρο καλοκαίρι σε μια στιγμή. Κι είναι πραγματικά εντυπωσιακό, το πως τελικά μια στιγμή, μπορεί να κρατήσει για πάντα… Article by Oianthi Cruises