4 MIN
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ
Χρύσα Τζωρτζάκη: Πως ξεκίνησε η ενασχόλησή μου με το Ελληνικό κρασί
Είμαι γέννημα-θρέμμα Κρητικιά (κι όπου βρεθώ το λέω που λέει και ο κρητικός ποιητής!) Ακολούθησα προπτυχιακές και μεταπτυχιακές σπουδές στις Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Κρήτης. Δούλεψα ως δημοσιογράφος σε ραδιοφωνικούς σταθμούς και εφημερίδες, ενώ παράλληλα μπήκα στον κόσμο του κρασιού ακολουθώντας το βρετανικό πρόγραμμα σπουδών του Wines & Spirits Educational Trust (WSET), φτάνοντας μέχρι το Diploma.
Ζω στην Βαλτιμόρη των ΗΠΑ όπου έχω την εταιρία μου παραγωγής ταινιών “Wine Cellar Stories Productions” και οργανώνω μεταξύ των άλλων προβολές των ταινιών μου μαζί με οινικές δοκιμές για private clubs και εμπορικούς πελάτες. Πήρα την απόφαση να δημιουργήσω ένα ντοκιμαντέρ για το Ελληνικό κρασί όταν είδα πόσο ελάχιστα αναφέρεται η Ελλάδα στα οινικά εγχειρίδια στους οργανισμούς που παρέχουν εκπαίδευση στο χώρο του κρασιού (Wine & Spirits Educational Trust- WSET, Court of Masters Sommeliers, Wine Educational Council, κτλ)
Στην πραγματικότητα ξεκίνησα να δημιουργήσω ένα ντοκιμαντέρ για το Ελληνικό κρασί, αλλά όταν συνειδητοποίησα την πληθώρα ποικιλιών κρασοστάφυλλων που έχει η χώρα μας, τότε αποφάσισα να κάνω γεωγραφικά εστιασμένα ντοκιμαντέρ έτσι ώστε να γνωρίσω στο αγλλόφωνο κοινό τι εστί Ελληνικός αμπελώνας. Έτσι το πρώτο ντοκιμαντέρ ήταν αφιερωμένο στην Κρήτη και το επόμενο είναι εστιασμένο στην Κεφαλονιά.
Τι περιμένει κανείς να δει παρακολουθώντας τα ντοκιμαντέρ σας;
Τα ντοκιμαντέρ ασχολούνται με την παρουσίαση των τοπικών ποικιλιών κρασοστάφυλων, τα μοναδικά κρασιά που παράγονται από αυτά, και αναδεικνύει το ταμπεραμέντο των ανθρώπων που βάζουν την προσωπική τους πινελιά στα κρασιά της Ελλάδας. Μεταξύ άλλων θίγονται ζητήματα κλιματικής αλλαγής και πως επηρεάζονται τα κρασιά από αυτήν, ανάγκες αναμπέλωσης, η κατάσταση της φυλλοξήρας και το μέλλον των Ελληνικών κρασιών στην παγκόσμια αγορά.
Ποιο είναι το κοινό-στόχος σας;
Αρχικά έκανα τα ντοκιμαντέρ μου για σπουδαστές στον χώρο του κρασιού, όπως εμένα που ήθελαν να εμβαθύνουν τις γνώσεις τους σε οινοπαραγωγικές περιοχές εκτός της πεπατημένης. Στην συνέχεια, έπειτα από την διεθνή επιτυχία που έλαβαν τα ντοκιμαντέρ μου συνειδητοποίησα ότι το κοινό στόχος είναι οινόφιλοι ή άνθρωποι που τους αρέσει να ταιριάζουν το ταξίδι, το φαγητό και το κρασί τους με ιστορία και πολιτισμό.
Πριν να μπω στη διαδικασία να ξεκινήσω με το ντοκιμαντέρ ήθελα να τεστάρω την υπόθεση μου ότι ο καταναλωτής ενδιαφέρεται να μάθει πέρα από τα χαρακτηριστικά του κρασιού, και την προσωπική ιστορία του παραγωγού, το λεγόμενο “storytelling”. Έτσι δούλεψα σε μια κάβα (wine shop) ως πωλήτρια εδώ στην Αμερική, για να έχω άμεση επαφή με τον καταναλωτή. Η εμπειρία αυτή με δίδαξε πως όχι μόνο τους ενδιαφέρει τους καταναλωτές να μάθουν ποιος είναι ο παραγωγός και τι πρεσβεύει, αλλά και ότι η επιλογή που έκαναν στο ποιο κρασί θα αγοράσουν κατευθυνόταν κατά ένα μεγάλο ποσοστό με γνώμονα πόση από την προσωπική τους ιστορία μοιράζονταν οι οινοπαραγωγοί στις ιστοσελίδες τους. Αυτό τότε με εξέπληξε στην αρχή, αλλά τώρα καταλαβαίνω ότι οι καταναλωτές αγοράζουν όχι με την λογική αλλά με το συναίσθημα. Σε μια τόσο ανταγωνιστική αγορά όπως εκείνη του κρασιού, θέλει περισσότερο από ένα καλό κρασί, μια ωραία ετικέτα και μια όμορφη φωτογραφία του μπουκαλιού σου για να κερδίσεις, να συν-κινήσεις τον καταναλωτή. Θέλει να βάλεις λίγο από την προσωπικότητα σου, την προσωπική σου ιστορία και λίγο από την ψυχή σου. Αυτό επιδιώκω να κάνω με τα ντοκιμαντέρ για το Ελληνικό κρασί: μέσα από την εξιστόρηση των προσωπικών ιστοριών των παραγωγών να σαγηνευθεί, να “μεθύσει” ο θεατής και έπειτα να αναζητήσει και να αγοράσει το ελληνικό κρασί στην Αμερική και στην συνέχεια να επισκεφθεί την Ελλάδα.
Ποια στιγμή της ζωής σας - που αφορά στο κρασί - θα μείνει για πάντα αποτυπωμένη στο μυαλό σας; Υπάρχει κάτι ξεχωριστό που μάθατε κατά τη δημιουργία των ντοκιμαντέρ;
Κάτι που με συγκλόνισε ήταν το βλέμμα των ανθρώπων του κρασιού. Σε κοιτάνε στα μάτια με μία καθάρια και ήρεμη ματιά, λες και έχουν βρει το νόημα της ζωής. Κάτι που με συγκίνησε είναι όταν συνειδητοποίησα ότι το καλό κρασί ξεκινά από ένα αμπέλι που το αφήνουν να δυσκολευτεί λιγάκι, δεν του τα έχουν όλα έτοιμα. Όταν για παράδειγμα δεν βρει νερό, θα μακρύνει την ρίζα του και θα αναζητήσει νερό, παράγοντας πιο συμπυκνωμένα σταφύλια που στην συνέχεια δίνουν πιο γεμάτο γευστικά κρασί. Το ηθικό δίδαγμα που μου έδωσε εμπρακτα το αμπέλι είναι ότι τά ἀγαθά κόποις κτῶνται. Άλλωστε, τα Ελληνικά κρασιά κουβαλούν την ειλικρίνεια και το πάθος των δημιουργών τους και έχουν την δύναμη να σε μεταφέρουν στην Ελλάδα από την πρώτη γουλιά.
